Het vooruitzicht van 8 uur lang in een bus zitten was nou niet bepaald ideaal. Maar als je hier maar een paar dollar voor betaalt terwijl het vliegtuig minstens 100 van die briefjes kwijt bent, dan is de keuze snel gemaakt. Wat ben ik achteraf blij dat ik die busrit heb uitgezeten. Ik ontmoette namelijk een van de meest interessante mensen die ik in tijden heb leren kennen.
Reizen staat voor mij gelijk aan nieuwe culturen ontdekken. Ik vind dat oprecht het allermooiste wat er is in het leven. Mijn buurman tijdens de busrit van het Cambodjaanse Siem Reap naar Phnom Penh bleek een praatgrage. En iemand waar ik eigenlijk gelijk onwijze bewondering voor kreeg.
25 jaar oud en op weg naar de hoofdstad om vervolgens via Bangkok naar Barcelona te vliegen. Zijn doel: een werkvisum regelen zodat hij vier maanden op een cruiseschip mag werken. Ik moet toegeven, ik dacht al gauw dat ik met een welgesteld iemand te maken had. Tot ik hem beter leerde kennen. Het tegendeel bleek meer op z’n plaats.
GEEN TOEKOMST
Zijn familie woont net ten zuiden van Phnomh Penh, in een klein huisje bovenop een berg. Z’n beide ouders hebben geen opleiding en leefden van de klusjes die ze hier en daar deden. Hard werken, elke dag. Inmiddels is zijn moeder overleden. Waarom? Omdat er geen geld was om naar een kliniek te gaan. Het lichaam van z’n vader is inmiddels zo op dat hij niet meer echt kan werken. De buurman heeft een oudere broer en twee zussen. Z’n oudste zus kan niet lezen en schrijven, omdat zij elke dag haar ouders mee moest helpen op het land en daardoor nooit naar school is geweest. Niet eens een dag naar de basisschool. Doordat ze ongeschoold is, is ze met haar 32 jaar ook nog steeds vrijgezel. Ze heeft een man weinig te bieden.
Alleen al bovenstaande informatie grijpt me naar de keel. Het drukt me ineens weer met m’n neus op de feiten hoe het leven in elkaar zit. Hoe ongelijk het in de wereld verdeeld is.
HARD WERKEN
De buurman vervolgt zijn verhaal: hij is de enige in zijn familie die gestudeerd heeft. Al van jongs af aan had hij in z’n hoofd dat hij ooit eens wilde vliegen, ooit eens naar het buitenland wilde gaan. Hij zorgde voor hoge cijfers op school en kreeg uiteindelijk een beurs om vier jaar lang te mogen studeren. Maar daarmee was hij er nog niet. Hij moest immers ook eten, drinken. Hij werkte bijna elke avond als ober in een restaurant; hiermee verdiende hij net genoeg voor een dak boven z’n hoofd en een maaltijd per dag. Hij moest elke dag kiezen of hij zou ontbijten of lunchen. Avondeten zat er sowieso niet in. Een beetje rijst met hooguit een augurk, want dat was het goedkoopst. Ontzettend mager was hij geworden. Maar na vier jaar heeft hij z’n diploma gehaald, twee zelfs.
Inmiddels heeft hij gevlogen en is hij meerdere keren naar het buitenland geweest. Hij verdient niet veel, maar genoeg om altijd te kunnen eten en zijn familie elke maand geld te kunnen sturen. Om hun leven ook een beetje draaglijker te kunnen maken. En bovenal, hij is gelukkig.
Het moraal van het verhaal? Dat zijn er eigenlijk vijf:
1. Never judge a book by its cover
2. Als je keihard werkt kun je (bijna) alles bereiken
3. Bijna niets in ons westerse leven is zo erg als het lijkt
4. Waardeer wat je hebt
5. YOLO
Haal eruit wat erin zit, je leeft immers maar een keer en wij hebben nu eenmaal wel de oneindige mogelijkheden. En het kan zomaar voorbij zijn.
