Ik moet even m’n hart luchten. Even een kleine bekentenis doen. Het is waarschijnlijk wat overbodig, maar laat ik voor alle zekerheid nog even voorop stellen: ik vind reizen echt fantastisch. Ik kan oprecht genieten van alle pret vooraf, de ervaringen tijdens de reis én de herinneringen als ik eenmaal weer terug ben. Maar de dag vóór vertrek, daar heb ik me toch een hekel aan.
Ik weet niet wat het is, maar ik heb ‘het’ al zolang als ik me kan herinneren. De dag voordat ik in de auto of het vliegtuig stap is er een die ik het liefste over zou slaan. Zo heb ik echt een onwijze hekel aan inpakken, al is dat een probleem waar meer mensen mee kampen. Eenmaal bezig is het natuurlijk zo gepiept, maar ik stel het altijd zó lang uit en hik er zó lang tegenaan dat ik het altijd weer voor elkaar krijg om last-minute te gaan stressen en dingen vergeet. Je zou toch denken dat ik inmiddels beter zou moeten weten. Nope.
Maar dat is niet het enige. Was het maar zo. Zoals ik al hierboven noemde, vind ik de voorpret van het toeleven naar een trip altijd fantastisch, maar zo vlak van tevoren wil ik serieus echt niets liever dan thuisblijven. Dan vraag ik me meerdere malen af waarom ik godsnaam in m’n hoofd heb gehaald dat ik weg zou willen en houd ik mezelf continu voor dat reizen zwaar over rated is. Geen grapje.
De ochtend van vertrek is niet veel beter. Of ik nu vroeg of laat de deur uit moet: op het moment van wakker worden wil ik me ALTIJD nog een keer omdraaien. En nog een keer. En nog een keer. Sterker nog, het liefst blijf ik gewoon liggen. En heel even denk ik zelfs: zal ik gewoon thuis blijven?
Gelukkig is er nog zoiets als de gedachte: “Jo Chan, je hebt ik weet niet hoeveel geld neergelegd voor deze trip, kom eens met je luie reet uit bed en GA gewoon.” Werkt tot nu toe altijd. Gelukkig maar, want eenmaal onderweg ben ik als een kind zo blij dat ik weer mag. Het contrast kan niet groter zijn.
Elke keer neem ik me weer voor dat het de volgende keer écht anders zal zijn. Maar elke volgende keer blijkt toch weer het tegenovergestelde. Misschien heb ik bij de eerste trip die nu op de planning staat meer geluk (al heb ik een donkerbruin vermoeden dat ik toch gewoon de traditie in ere houd en opnieuw de fout in ga).
Goed. Ik heb een bekentenis gedeeld, maar nu hoop ik toch echt van harte dat óf iemand zich herkent in mijn verhaal óf dat iemand dé tip heeft om m’n volgende pre-24-uur anders in te gaan.
Dus: wie o wie herkent zich hierin? Ben ik gek of zijn er toch stiekem meer mensen zoals ik?
Update: gelukkig weet ik inmiddels dat ik niet helemaal een weirdo ben. Zo hebben medebloggers Milou en Sabine er net zoveel last van als ik!
