Ik heb veel bijnamen, waar ‘stresskip’ er een van is. Regelmatig heb ik nogal de neiging om me druk te maken om dingen waar je je helemaal niet druk om hoeft te maken. Zo ook nu. Maar het is nu precies een dag voordat ik aan De Grote Reis ga beginnen, en ik kan je vertellen: het is uiteindelijk allemaal goed gekomen. Zoals altijd. Maar die gedachtenspinsels zijn vast heel herkenbaar:
Voor wie het gemist heeft: ik vlieg op 1 februari voor drie maanden richting Azië en Australië. En hoe spontaan dat idee ook opkwam vorig jaar zomer, hoe bizar veel erbij komt kijken voordat je ook eindelijk écht kunt vertrekken. Dat is het ook allemaal zeker waard, daar niet van. Maar toch, je krijgt wél een hoop aan je hoofd bij.
Drie weken geleden leek het allemaal nog zo ver weg. Nog alle tijd om m’n werk zoveel mogelijk vooruit te werken, m’n spullen in te pakken, persoonlijke eigendommen te verhuizen en vrienden en familie nog even te zien voor vertrek. Dacht ik tenminste, want in de praktijk bleek dat dat toch wat meer voeten in aarde had dan ik dacht.
Want uiteindelijk is het enige waar je in de periode aan kunt denken (ik dan): Oh My God, wat moet ik nog veel doen en wat is het allemaal een chaos.
- Zo kreeg ik er begin deze maand een hele grote, nieuwe (en vooral leuke) freelance klus bij. Onwijs blij mee, maar qua timing niet ideaal. Ik ga weliswaar werken tijdens De Grote Reis, maar het is ook weer niet de bedoeling dat ik 40+ uur per week achter m’n laptop zit. En dus besloot ik op zoek te gaan naar freelancers die werk wilden overnemen in de tijd dat ik weg ben. Gelukkig via via heel snel gevonden en ontmoet, en dus konden ze al aan de slag voordat ik überhaupt weg zou gaan. Alles is nu opgestart en loopt, maar man wat kostte dat een hoop tijd. Heel veel tijd. Maar gaat uiteindelijk vooral tijd opleveren.
- Al het andere werk loopt ook gewoon door. Sommige dingen zijn enigszins vooruit te werken, dus daar was ik ook druk mee bezig. Mocht de wifi een keer niet aanwezig zijn dan is dat niet meteen een ramp. Wat dat betreft ben ik ook ZO blij dat ik geen PR-werkzaamheden meer doe en dus niet continu bereikbaar hoef te zijn. En wat ik nu allemaal doe vind ik ook veel en veel leuker. Win-win. Ik ben er nu heel rustig onder, maar er zijn een paar momenten geweest dat ik dacht: hoe ga ik dit in godsnaam allemaal doen? M’n vriend is namelijk drie maanden helemaal vrij en ik dus niet. Hoe gaan we een goede balans vinden? Kan ik nu heel veel slapeloze nachten aan besteden (heb ik stiekem ook wel een beetje gedaan), maar doe ik niet (meer). We zien het wel, en het komt vast goed.
- In de tijd dat ik weg ben zit er iemand in mijn huis. Superfijn natuurlijk, want dat scheelt een hoop vaste lasten die ik nu aan m’n reis kan uitgeven. Eerst dacht ik: oh joh, alleen m’n kleding, schoenen en administratie hoeven verhuisd te worden. In de praktijk heb ik twee volle zondagen besteed aan het uitkiezen welke spullen mee op reis gaan, het inpakken van alle dozen die richting m’n ouders konden en het schoonmaken van m’n huis. Conclusie: ik heb veel te veel spullen en wat kost dit zoveel meer tijd dan ik dacht.
- Gelijk een groot nadeel van Amsterdam: je kunt in mijn wijk nooit voor de deur parkeren. Dat betekende in mijn geval dat ik tig keer twee trappen af moest met dozen in m’n handen om ze vervolgens twee straten verderop pas kwijt te kunnen. Spierpijn dat ik had. Uiteindelijk was ik het zo zat dat ik alles naar beneden heb getild, de auto op heb gehaald en midden in de straat heb geparkeerd om ‘m vol te stouwen. Toen ik klaar was reed er net een auto uit een parkeervak voor m’n deur. Zal je net zien.
- Ik had gelukkig ook een klein eureka moment tussendoor: zo ver van tevoren je tas inpakken is echt een dikke aanrader. Hij staat al sinds maandagavond volledig ingepakt klaar, in plaats van dat ik de avond van tevoren aan het stressen ben over wat mee moet. Ik neem me het elke keer voor, maar lukt me nooit. Nu moest ik wel en ik moet zeggen: het bevalt me top.
- Al m’n dierbaren zien voor vertrek was ook nog best een opgave. Want: iedereen is druk en ik heb maar beperkt de tijd nu. Uiteindelijk was de agenda al weken van tevoren gevuld met hele leuke (eet)dates, waardoor elke avond een feestje werd. En ik kan gelukkig zeggen dat ik iedereen dichtbij me staat een dikke knuffel heb kunnen geven. Ik ga ‘maar’ drie maanden weg, maar toch.
- Ook niet onbelangrijk: misschien is het wel handig om wat dingen geregeld te hebben voor onze aankomst in Azië. Want ja, waar willen we nou eigenlijk echt beginnen? En wat moeten we echt van tevoren al gefixt hebben om niet in de problemen te komen met volle hotels of hele dure huurauto’s? Heel veel ligt nog open, maar ons verblijf op Bali staat vast, de vlucht naar Sydney ook, de huurauto is bevestigd en de eerste drie hotels in Australië ook. Vanaf dan zien we het wel.
- Al dat stressen is wel ergens goed voor geweest: omdat ik niet in tijdsnood wilde komen heb ik zo hard gewerkt de afgelopen weken, dat het nu dinsdag is en ik gewoon klaar voor vertrek ben. Alles wat ik nu doe en vooruit kan werken is mooi meegenomen. En dat gevoel is heerlijk.
Nog maar één nachtje slapen!
Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd: ben ik de enige stresskip hier of herken jij je hier ook enigszins in (please say yes)?
