Sinds jaren ben ik weer op pad met mijn backpack. De laatste (en eerste keer) was in 2009, en zelfs dat was niet echt backpacken te noemen. Nu ik 3,5 week door Indonesië reis merk ik dat dat ook nooit zal gebeuren. Want ja mensen, ik ben erachter gekomen dat ik geen standaard rugtasmeisje ben. Waarom niet?
- Ik ben een luxepaardje. Ja, echt. Van tevoren had ik verwacht dat ik het helemaal niet erg zou vinden om op een slaapzaal te slapen en een douche + toilet te delen. Maar nu ik een paar nachten iets minder luxe dan thuis heb geslapen, moet ik toch anders concluderen. Ik kwam erachter dat ik zo blij als een kind was toen we een Ibis Hotel binnen liepen, waar het interieur strak en modern was, waar we een ruime kamer hadden en een zwembad op het dak. Gelukkig is luxe slapen nog steeds erg goedkoop in vergelijking met de westerse wereld, want anders had ik – gezien mijn budget – toch een serieus probleem gehad.
- Waar ik wel prima zonder heel veel luxe kan, is als ik slaap tussen de locals. Een paar dagen geleden sliep ik in een klein stukje paradijs toen ik bij een lokale familie mocht verblijven. M’n eigen huisje was prachtig (vooral ook door de buitendouche) en het eten dat de vrouw des huizes maakte was werkelijk fantastisch. Echt, geen enkele Mie Goreng kan tippen aan die van haar.
- Ik kan nog steeds niet afdingen. Gelukkig is vriendlief daar stukken beter in, want ik betaal al heel snel drie keer zo veel dan de eigenlijke prijs voor het product of de dienst. Maar ik geef niet op. Ooit komt er een dag dat ik de absolute bodemprijs betaal, en dan niet in de H&M.
- Nadat ik jaren heb geroepen dat ik het zo zonde vind als mensen naar verre oorden afreizen om vervolgens alleen maar op het strand te gaan liggen, moet ik nu toch wel bekennen dat ik het helemaal niet erg vind om een paar dagen goed bij te komen van het drukke leven in Nederland. Maar goed, een paar dagen op 3,5 week mag ook wel toch?
- Mijn talenknobbel is duidelijk niet meer wat het is geweest. Eigenlijk wist ik dat al wel (na een half jaar Spaans te hebben gestudeerd, kan ik nu bijna alleen nog maar ‘Hola, como estas’ roepen), maar het blijkt nu nog maar eens des te meer. Gelukkig laat m’n Engels me nog niet in de steek, maar meer dan die paar basiswoorden Bahasa blijven toch echt niet hangen.
- Ik ben liever lui dan moe. Ja, die lokale bus en trein kunnen echt heel leuk zijn, maar een taxi is ZO veel makkelijker als je van punt A naar punt B wilt gaan. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan en het relatief nog steeds heel betaalbaar is?
- Ik ben ook niet zo’n held met dieren. Laatst kwam ik het bos een heel kleine slang tegen. Het is dat ik het niet red, maar anders had ik een meter de lucht in gesprongen. Ik loop ook een grote boog om grote spinnen, gil de longen uit m’n lijf als ik een kakkerlak tegenkom (bij wijze van spreken hè…) en doe geen oog dicht als er een gekko in de kamer is.
Hoe ben jij als backpacker?
