De mooiste herinneringen die ik heb, zijn vrijwel altijd gelinkt aan reizen die ik gemaakt heb. Hoewel ik altijd graag van het moment geniet en vooruit kijk, is het soms zó fijn om terug te denken aan dingen die al eerder zijn gebeurt! Vandaag een kleine terugblik dus, naar mijn reis naar Nepal in 2009.
Deze reis was niet zomaar een reis. Het was geen ‘gewone’ vakantie. In 2009 was ik 21 en ik had geen zin in een zon-zee-strand trip met vriendinnen en een lange reis met mijn vriend kwam toen nog net even te vroeg. Ik wilde iets anders. Ik wilde er alleen op uit, maar had weinig budget én wilde iets leren. Tsja, wat ga je dan doen?
Het jaar daarvoor had ik vrijwilligerswerk in Marokko gedaan. Dat reizen met een onbekende groep en iets goeds doen voor de wereld beviel me wel. Na veel zoeken op internet kwam ik uit bij Togetthere, een dochterorganisatie van ICCO. Ze organiseerden een reis naar Nepal, waarbij je met 9 anderen de ‘kunst van het leven’ zou gaan zoeken in Nepal. Een sollicitatiegesprek en drie voorbereidingsweekenden verder, was duidelijk dat ik officieel mee mocht.
Die reis heeft mijn leven veranderd. De tickets werden geboekt en we reisden heel Nepal door en ontmoetten elke dag verschillende lagen van de bevolking. Denk dan aan ex-slaven, drugsverslaafden, aidspatiënten en ex-bedelaars. We praatten met ze, ze lieten ons binnen in ons huis en soms dansten we samen of speelden we een potje volleybal. We sliepen bij families thuis en draaiden mee in hun dagelijkse leven. De herinnering die mij het meeste bij is bijgebleven, is die van de ontmoeting met de Dalits.
Dalits zijn mensen die tot geen enkele kaste behoren en daarom recht hebben op helemaal niets. Het was zó schrijnend om te zien hoe ze moesten leven. Met ze praten kon niet: ik sprak geen Nepalees, zij geen Engels. Zeker de kinderen niet, en die waren er in groten getale.
Toch was het contact met hen het meest hartverwarmende van al mijn ontmoetingen geweest: ik begon met ze te zingen en te dansen. ‘Hoofd-schouders-knie-en-teen’ bleek voor iedereen toegankelijk. Voor ik het wist trokken ze me mee naar hun leefwereld: ze deden vol trots voor hoe ze sliepen en werkten. Het was zo’n ontroerend moment: zij waren zó vrolijk, zó blij met eigenlijk helemaal niets. En ik? Een relatief rijke jonge vrouw uit Nederland, die moeilijk kan doen om de kleinste dingen en soms van een mug een olifant maakt.
Het heeft mijn ogen voorgoed geopend: rijkdom zit niet in spullen, maar in momenten en herinneringen. En die gedachte probeer ik sindsdien altijd met mij mee te nemen.
Meer lezen over de Dalits? Klik hier!
